Антропоцен концепциясының кез келген талқылауы адамзат дамуының сызықтық жəне біршама сыни емес сипаттамасын болжайды. Ол негізінен индустрияландыру, урбанизация, дүние жүзіндегі халық санының өсуі, технологиялық даму құбылыстары арқылы өзін көрсете отырып, экономикалық тұрғыдан қарастырылады. Оның үстіне олардың əрқайсысы қазіргі қалпында талассыз зұлымдық ретінде ұсынылған, онсыз қазіргі қоғамның қалыптасуы мүмкін емес.

Алайда, экономикалық прогрестің келеңсіз көріністері үшін жауапкершілік бүкіл адамзатқа жүктеледі, оны кез келген қайшылықтардан ажырамайтын біртұтас организм тəрізді елестейді. Бұл əлеуметтік дененің барлық бөліктері тең деп есептеліп, қысымның əртүрлі формаларының болуын жəне одан туындайтын теңсіздікті жасырады.

Америкалық географ жəне экологиялық тарихшы Джейсон Мурдың "Антропоцен не Капиталоцен?" атты жинағында планетамыздың орналасу тарихы күрделірек нəрсе екенін алға тартады. Ол антропоценді экономикалық мүдделер, билік пен үстемдік қарым-қатынастары жəне адамдар мен табиғатқа терең құралдық қатынас ретінде қайта қарауға шақырады. Осының бəрі бірігіп əлемді əлеуметтік жəне экологиялық құлдырауға алып келеді.

Мур қазіргі əлеуметтік-экономикалық жүйені табиғатты ұйымдастырудың ерекше тəсілі ретінде түсінуді ұсынады, одан «дамушы» елдерге немесе «үшінші əлем» мемлекеттеріне таныс империализмнің, ішкі жəне сыртқы соғыстардың, əлеуметтік стратификацияның жəне кемсітушіліктің барлық мəселелері шығады. Олар жаһандық капитализмнің барлық бағыттары бойынша үздіксіз өндірісті қамтамасыз ететін өндіруші ресурстар саясатының нəтижесі.

Көп жағдайда барлық адамдарға «адамзаттың» бөлігі болуға рұқсат етілмегендіктен жүйедегі ресурстар біркелкі үлестірмелген. Титулды өкіл ретінде ақ отарлаушы ерлер саналды. Ғасырлар бойы Батыс империялары көптеген халықтар мен əлеуметтік топтарды осы категориядан шығарып тастады. Аталып кеткен топтарды немесе олар мекендейтін аумақтарды табиғаттың арзан жəне жауапсыз қанауға жарайтын тағы бір сегментіне айналдырды.
Демократиялық төңкерістертен туындаған қоғамдық қатынастардың күрделенуіне байланысты арзан жұмыс күшін пайдалану қиынға соқты. Адамдардың материалдық əл-ауқаты үшін күресі миллиондаған адамдарды кедейліктен құтқарса да, қоғамдарды түбегейлі қайта құруға əкелмеді. Оған қоса тек жұмыс күшінің ұдайы өсу саласының өтемақысы (оның өзі шектеулі) əлеуметтік əлемді тұрақты ете алмады. Ол тек өндіріс пен жаппай тұтынуды күшейтіп, қоғам мен қоршаған ортаға жаңа күшпен соққы берді.

Климаттық апатқа жақындай отырып, əлем жыл сайын арзан табиғи ресурстарды, оның ішінде адам ресурстарын пайдалануды шектеу немесе одан толығымен бас тарту қажеттілігіне тап болады. Бұл тар топтарға күш пен байлықты өз қолдарына шоғырландырып, табиғаттың өз шығынын алу əрекеттеріне қарсы тұруға итермелейді. Дегенмен, адамзат тарихында табиғат − жəне онымен санасатын барлық субъектілер − оны зорлықпен басып алу əрекеттеріне үнемі жауап беретінін көрсетеді.